Wanneer je alles afpelt wat aan je zit gekleefd. wat blijft er dan over?

Dit inzicht bleef over toen ik alles losliet wat ik dacht te zijn…

697 keer bekeken
Lees tijd: 3 minuten

Deze zin op de foto kwam ik laatst tegen en bleef bij mij ‘hangen’. Voor mij een teken dat ik er iets mee moet. Ik nam het mee naar binnen en daar nam de zin mij mee naar het jaar 2013. Het jaar waarin ik mezelf volop aan het ont-wikkelen was van allerlei oordelen, overtuigingen en patronen waarin ik mijzelf had vast laten roesten. Ik was op dat moment bezig met de opleiding tot transpersoonlijk therapeut. Een opleiding die mij niet alleen de kneepjes van het vak leerde, maar mij vooral ook leerde hoe ik zelf in elkaar zit. Zo was er een oefening van maar liefst vier dagen in stilte zijn. Offline. Geen afleiding van buitenaf maar van ‘s ochtends tot ‘s avonds laat bezig zijn met maar één vraag namelijk; Vertel mij wie je bent. Op een klein houten krukje zat ik tegenover een medecursiste. Zij stelde mij de vraag: Maaike, vertel mij wie je bent en daarop antwoordde ik vijf minuten lang met Ik ben …. en dan wat er maar in mij op kwam. Je ging niet gezellig met elkaar in gesprek maar de ander luisterde alleen maar. Ze zei verder niets, gaf geen goedkeurend knikje of iets dergelijks maar ontving alleen maar mijn antwoorden zonder oordeel.

Ik kan je vertellen: die dagen duren lang. Zachte billen veranderden in een houten kont. Mijn ego vond dit alles behalve grappig: Wat een gezeur dit! Hoe lang duurt dit nog?! Wat een tijdverdrijf! Mijn lijf deed pijn van het urenlang zitten in dezelfde houding. En ondertussen vlogen de woorden door de ruimte. Ik ben moeder, ik ben zus, ik ben dochter, ik ben een vriendin, ik ben een nicht, ik ben een buurvrouw, ik ben een dierenvriend, ik ben een natuurmens, ik ben een volwassen vrouw, ik ben introvert, ik ben gevoelig, ik ben een denker, ik ben ongeduldig, ik ben etcetera etcetera. Na vijf minuten wisselde je om en zo ging dat de dag door.

Tijdens het eten was het stil en was je alleen maar met je vraag bezig. Vertel mij wie je bent… Terwijl de wereld doordraaide en de zon plaats maakte voor de maan, was ik alleen maar bezig met deze ene vraag. Ik nam hem mee de nacht in naar mijn onderbewuste en werd in de vroege ochtend gewekt waarna ik weer bewust opstond met deze vraag: Vertel mij wie je bent… Dag in dag uit. Hoe meer uren er verstreken, hoe stiller het werd om mij heen. De binnenwereld had de buitenwereld overgenomen waardoor de stilte steeds meer ruimte kreeg om van zich te laten horen Een ieder was bezig met zijn of haar eigen proces. Steeds verder waaiden de woorden voorbij, maakten de overtuigingen zich los als herfstbladeren die een tak verlaten. En zo werd ik mij bewust van de rollen die ik mijzelf jarenlang had opgelegd en die mijn houvast waren geworden. Ze rolden nu één voor één van mijn schouders af.

Uren later was daar die diepe stilte. In alle rust wachtte ze en voelde de ontmoeting als een warm welkom. Het was helemaal stil in en om mij heen. Sereen, zacht en mild. Geen oordeel, geen taal en geen haast. Tegenover mij zat een mede cursiste. Hoewel vermoeid, zag ik ook mildheid, rust en overgave in haar ogen. Ook zij was bij het rustpunt gekomen. Ze stelde mij voor de laatste keer de vraag: Maaike, vertel mij wie je bent. En van mijn kruin tot aan mij teen voelde ik dat ik nu bij het werkelijke antwoord was gekomen. ‘Ik ben‘, antwoorde ik. Niets meer en niets minder. Ik ben. Ik voelde tranen van dankbaarheid opkomen. Puzzelstukjes vielen op z’n plek. Ik dacht; Als ik alleen maar hoeft te zijn en van binnen naar buiten kan bewegen dan is het al goed. Dan hoef ik niet te streven naar meer, groter of hoger. Dan hoef ik mij niet beter voor te doen dan ik ben. Dan hoef ik mij niet meer te bewijzen. Niet dat iemand dat ooit van mij had gevraagd. Ik had het mijzelf allemaal opgelegd. Ik hoef mij alleen maar te verbreden in dat wat goed voor mij voelt. Dan stroomt het als vanzelf. Het enige wat ik wel te doen heb om dit inzicht te blijven ervaren is bewust de stilte op te blijven zoeken. Daar onder de berg van woorden, plannen en oordelen….

Warme groet,

Dit blog komt uit de Bewustmaker van oktober. Wil jij deze Bewustmaker ook eens in de maand ontvangen in je mailbox? Leuk! Meld je dan nu hier aan: Bewustmaker ontvangen.

maaike boersma

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *