“Je eigen gedachten zijn je grootste gevangenis. En de sleutel zit in je zak.” – Edith Eger
Stel je voor: Je wordt ‘s ochtends wakker en je hebt een vrije dag. Je hebt zin om deze dag te beginnen met een lekkere wandeling. Je stapt je bed uit, trekt je joggingbroek en sweater aan, doet je lenzen in (of niet) en kijkt in de spiegel. ‘Goedemorgen Sunshine’, zeg je lachend tegen jezelf. Je loopt naar beneden, trekt je schoenen en jas aan, pakt je sleutel en loopt naar buiten. Frisse lucht! De zon komt net op. Je aanschouwt het wolkenspel en hoort de vogels fluiten. Je voelt je vrij en blij. Je wandelt door en bedenkt je wat je vandaag wilt gaan doen. Het is je vrije dag en je kan gaan en staan waar je wilt. Oh, denk je: ik kan wel even naar Vriendin gaan. Dan haal ik bij de bakker een lekker stuk speculaas en dat neem ik mee. Die gedachten bezorgen je een prettig en positief gevoel.
Deze gedachten komen namelijk uit het hart, het centrum waar positieve gevoelens vandaan komen. Je fantaseert verder en denkt: Dan wil ze misschien wel even naar mijn idee luisteren. Dat zou fijn zijn! Je maakt je wandeling af, geniet van de natuur en loopt je huis in. Fluitend zet je een kop koffie, je neemt een douche en maak je klaar om naar de bakker te rijden. Je haalt daar een lekker stuk speculaas en rijdt naar Vriendin. Die doet blij verrast de deur open. ‘Wat leuk dat je er bent! Ik wilde net koffie zetten.’ Je geeft de speculaas en ze zegt: ‘Lekker! Jullie babbelen een eind weg en je vraagt haar wat ze van jouw idee vindt. Ze luistert naar je en geeft je advies. Blij keer je weer terug naar huis. Daar ga je je ideeën verder uitwerken. Daarna doe je nog even de was en langzamerhand eindigt de dag. Met een voldaan gevoel ga je ‘savonds weer naar bed.
De reden dat je een voldaan gevoel hebt, is omdat je de spontaniteit van je hart hebt gevolgd. Daarnaast leef je van binnen naar buiten in plaats van andersom. Je bent niet met de buitenwereld bezig. Natuurlijk was Vriendin ook toevallig thuis en verliep alles ook volgens jouw plan. Maar hoe je het ook went of keert: je bent geen slaaf geweest van jouw kritische gedachten.
En dat creëert vrijheid. Wanneer je wel zou luisteren naar die kritische stemmen, blokkeer je de positieve energiestroom en kom je niet verder.
Zo bijvoorbeeld:
Je wordt ‘s ochtends wakker en je hebt een vrije dag. Je hebt zin om deze dag te beginnen met een lekkere wandeling. Je stapt je bed uit, trekt je joggingbroek en sweater aan, doet je lenzen in (of niet) en kijkt in de spiegel. Hmm…denk je. Zo kan ik niet naar buiten. Wat als ik bekenden tegen kom? Hier begint al het eerste commentaar op jezelf. Dit kan jouw spontane idee om naar buiten te gaan al een wenteling geven. Luister je naar deze stem of negeer je het? Dat is een keuze. Laten we er vanuit gaan dat je deze kritische stem kan negeren. Je loopt naar beneden, trekt je schoenen en jas aan, pakt je sleutel en loopt naar buiten. Frisse lucht! De zon komt net op. Je aanschouwt het wolkenspel en hoort de vogels fluiten. Even voel je je vrij en blij. Je loopt door en bedenkt wat je vandaag wilt gaan doen. Het is je vrije dag en je kan gaan en staan waar je wilt. Oh, denk je: ik kan wel even naar Vriendin gaan. Dan haal ik bij de bakker een lekker stuk speculaas en dat neem ik mee. Die gedachten bezorgen je een prettig en positief gevoel. Je fantaseert verder en denkt: Dan wil ze misschien wel even naar mijn idee luisteren. Dat zou fijn zijn! Maar dan gaan er kritische stemmen met deze gedachten bemoeien.
Kritische stemmen als:
– Ach, wie zit er nu op mijn idee te wachten? Het is ook nog helemaal niet af.
– Ik kan wel naar Vriendin gaan, maar ik moet eigenlijk eerst dit nog doen…
– Ze ziet mij aankomen, ze is vast hartstikke druk.
– Vindt ze speculaas eigenlijk wel lekker? Misschien ook wel een beetje sneu om met zoiets aan te komen.
– Hoe kan ik het ook verzinnen…
– Ach, laat ook maar…
Het spontane idee wat jou een positief gevoel gaf (vanuit het hart), is in één klap weggevaagd door jouw eigen gedachtes (het hoofd). Teleurgesteld loop je naar huis. Je gaat mokkend jouw vrije dag invullen met voornamelijk dingen die moeten. Oftewel: je gaat weer terug naar je eigen gevangenis.
Herken je het bij jezelf of bij een ander? Pijnlijk toch?
Je gedachten kunnen je ontzettend bezig houden. Al die stemmetjes die een oordeel hebben over iets wat je graag zou willen of naar verlangd, werken vaak verlammend en zorgen ervoor dat je geen stappen maakt. Soms weet je niet eens meer wie je zelf bent tussen al die gedachten. De sleutel om je te bevrijden van die kritische stemmen die je tegenhouden, je vrij te bewegen en te doen wat je graag wilt doen, zit in je eigen zak. Wellicht diep weggestopt en vergeten omdat je te druk bent om die kritische stemmen aandacht te geven en zo serieus te nemen dat je keurig naar ze luistert waardoor je in je eigen gevangenis blijft zitten.
Om jezelf te bevrijden, is afstand nemen van die kritische gedachten nodig. Ik doe dit bijvoorbeeld door regelmatig te mediteren.
Zo leer ik mijzelf aan dat gedachten komen en gaan en kan ik ze van een afstandje bekijken.
Ook is het voor mij helpend om na een negatieve gedachte mijzelf af te vragen: Weet ik zeker dat deze gedachte waar is? Dit relativeert enorm.
Ik kan mij voorstellen dat je na dit lezen denkt: Hmm… dit herken ik en ik loop hier ook steeds op vast. Wat ben ik eigenlijk oordelend naar mijzelf!
Probeer dan vandaag al een stapje te maken door eens wat liefs tegen jezelf te zeggen. Want wat als je werkelijk makkelijker in het leven zou staan en je niet meer zou laten beïnvloeden door de kritische stemmen in je hoofd? Wat als je oude emoties of overlevingsmechanismen die je steeds weer in je eigen gecreëerde gevangenis terugzetten, los zou kunnen laten waardoor je milder naar jezelf gaat kijken. Wat als de lat lager ligt en je keuzes maakt die goed voor je voelen? Hoe zou je leven er dan uit zien?
Neem gerust contact met mij op als het je alleen niet lukt. Mijn expertise ligt in het tackelen van diepliggende overtuigingen en je te helpen bij het naar boven krijgen van je eigen antwoorden.
Mooie dag!
Hartelijke groet,
Maaike Boersma
