Stampertje
Het is nog donker als ik word gewekt door mijn wekker. Deze geeft zes uur aan. Dat is vroeg voor mij, heel vroeg. Maar ik wil iets bij mezelf doorbreken. Overigens werd er net met mij ook iets anders wakker, namelijk een kritisch stemmetje dat ‘not amused’ was: Nee, niet nu al! Liggen blijven! Deze stem ken ik al lang en ik weet ook hoe en waarom hij zich in mijn hoofd heeft genesteld. Toch komt hij nog wel eens om de hoek kijken. Ik noem hem voor het gemak Stampertje. Hij dreunt met zijn stem door mijn hoofd als hij iets spannend vindt. Stampertje houdt mij graag tegen wanneer ik nieuwe dingen wil ondernemen, door te zeggen: Nou, zou je dat nu wel doen? Is dit wel een goed idee? Is het veilig genoeg? Kost het niet teveel? Stampertje, zo weet ik inmiddels, brengt mij niet verder. Hij houdt namelijk het liefst alles bij het oude. Maar een ander deel in mij dat staat voor spontaniteit en levensvreugde, is het braaf volgen van Stampertje zat.
Zes uur. Zo zacht mogelijk stap ik uit bed en loop naar mijn praktijkruimte waar ik een fijne plek heb gecreëerd. Ik nestel mij op de bank met kussens, pak een fleecedeken en sla deze om mij heen, het is namelijk een stuk kouder zo buiten mijn warme bed. Het donker schijnt naar binnen. Ik hoor een vogel die voorzichtig haar stem wil laten horen. Er rijdt een auto over de Ijsseldijk, en nog één. Maar verder is het stil. De timer zet ik op 20 minuten en ga stil zitten. Ik laat gedachten voorbij dwarrelen en richt mij op mijn ademhaling. Het voelt goed. Voordat ik er erg in heb zijn de 20 minuten voorbij. Een volgende nieuwe uitdaging biedt zich meteen aan: minimaal 30 minuten wandelen en wel nu. Stampertje is meteen alert:
Weet je hoe donker het nog is? En hoe koud?Toch trek ik mijn wandelschoenen aan. Ik zet de timer op 30 minuten en doe oortjes in mijn oren om de
muziek van Ludovico Einaudi te beluisteren. Ik loop de deur uit. Stap voor stap zet ik mijn benen in beweging. Ik heb geen route uitgestippeld. Ik loop. Ondertussen hoor ik Stampertje zeggen:
Wat zouden anderen hier van denken? Zo’n vrouw ‘s morgens vroeg alleen op straat? Ik hoor het aan maar reageer niet. Ik loop zelfs het spoor over en het dorp uit. Het lijkt hier nog donkerder te worden. Dat merkt Stampertje ook op:
Straks staat er ineens iemand achter je, zegt hij. Die zin raakt mij wel. Ik kijk achter me maar zie niemand. Toch merk ik dat ik me minder op mijn gemak begin te voelen. Stampertje heeft er voor gezorgd dat ik met hem bezig ga, waardoor ik mijn stappen niet meer bewust volg. Dat vindt hij blijkbaar prettig want hij gaat nog even door:
En wat als niemand je dan ziet? Wat als er ineens een auto stopt? Je kunt nog terug! Ik kijk nogmaals om me heen, het is hier inderdaad heel stil en donker. De bomen zien er ook anders uit dan wanneer het licht is. Ik voel mijn hartslag omhoog gaan. Hoewel Ludovico prachtig doorspeelt, hoor ik het niet echt meer. Ik zit in mijn hoofd.
Even is daar de twijfel: teruglopen of doorstappen. Ik kies voor het laatste. Ik wil namelijk niet dat Stampertje mij weer terug gaat brengen naar de weg die ik al ken. Ik bekijk mezelf van een afstandje zodat ik kan zien wat er nu innerlijk gebeurt. Daardoor merk ik op dat dit gevoel start bij een negatieve gedachte en dat één zo’n gedachte mijn gevoel klaarblijkelijk kan beïnvloeden wat ervoor zorgt dat ik mijn gedrag, namelijk voor de veilige en bekende weg gaan en dus omkeren, in stand kan houden. Dat gaan we dus niet doen. Om te relativeren vraag ik mijzelf af: Heb ik op DIT moment een probleem? Het antwoord is nee. Nou dan.
Ondertussen loop ik verder langs een bosrand. Vanuit de verte zie ik lichten op mij af komen. Ik doe een stap naar links. De auto rijdt voorbij en ik loop door. Inmiddels zijn de 30 minuten al lang gepasseerd en begint het zelfs al wat lichter te worden. In de verte zie ik mijn huis. Mijn hartslag is weer normaal en ik volg mijn stappen weer bewust. Ik merk zelfs een lach op mijn gezicht op.
Wanneer ik thuis ben, voel ik mij energiek. Deze nieuwe manier om de dag te beginnen heb ik de hele week gedaan. De vroege wandelingen verliepen steeds meer ontspannen. En Stampertje? Stampertje sliep gewoon door als de wekker in al vroegte afging.
Wat kun je jezelf toch vastzetten met je eigen gedachten hè? Ik wil je dit voorbeeld meegeven omdat je bij jezelf misschien ook wel zo’n Stampertje herkent. Zo’n kritisch stemmetje kan namelijk erg bepalend zijn en je ervan weerhouden om te doen waar je blij van wordt en wat je energie geeft. Vaak ben je jezelf niet eens bewust van zo’n Stampertje. Het zit er immers al zo lang!
Zo’n ‘Stampertje’ is zich om verschillende redenen gaan vastzetten in jouw hoofd. Hoewel zo’n kritische stem best goede bedoelingen met je heeft (bijvoorbeeld het je willen behoeden van pijn, teleurstelling en afwijzing), werkt het nu als een belemmering. Dat merk je bijvoorbeeld wanneer je onvrede ervaart, je steeds in je hoofd met jezelf aan het discussiëren bent of je verzandt steeds weer in dezelfde confrontaties op het werk of in relaties.
In mijn (buiten)praktijk gaan we aan de slag om te achterhalen wie jouw ‘stampertje’ is, waarom deze zich genesteld heeft in jouw hoofd en hoe je hem los kan laten. Zo word je er bewust van en kun je de keuzes gaan maken die werkelijk bij jou passen.
Dit blog komt uit mijn nieuwsbrief die ik elke maand mail. Wil je ook elke maand een nieuwsbrief met nieuwe blogs, inspirerende teksten en meer ook ontvangen? Meld je dan
HIER aan
