In mei leggen alle….. Juist. Terwijl de vogels daar druk mee bezig zijn en wellicht de eerste eieren al babyscheurtjes vertonen, broed ik mij nog rot op deze Bewustmaker. Dat heb ik niet vaak. Meestal weet ik al ruim van tevoren waar het blog over moet gaan. In mijn hoofd gaat er iets ‘aan’ en plop plop plop, voor ik het weet is er een nieuw ei eh blog geschreven. Het voelt voor mij dan ook nooit als werk. Maar deze keer voelt het anders. Ik merk dat ik deze keer weinig inspiratie heb. Wellicht doordat ook mijn wereld een stuk kleiner (en overzichtelijker) is geworden. De dagen zijn zo op elkaar gaan lijken dat ik soms moet nadenken over welke dag het is. Daar weet overigens Winnie de Pooh wel raad mee: “Welke dag is het vandaag? vroeg Poeh. Het is vandaag, piepte Knorretje. Mijn lievelingsdag, zegt Poeh”. Inmiddels ervaar ik wel een soort van berusting in deze fase. Ik ben benieuwd hoe dat voor jou voelt. Hoe dan ook; het is en blijft natuurlijk wel een bijzondere en uitdagende tijd die we 31 december aanstaande bewuster dan ooit zullen afsluiten. En nu ik deze zin zo schrijf…
Ik zie ons al staan zo klokslag twaalf uur op oudejaarsavond. In onze handen goed gevulde champagneglazen wachtend op een toost op een gezond 2021. En dat we net daarvoor het jaar samen doornemen. ‘Wat was 2020 een intensief jaar hè?’. Een jaar waarin de vanzelfsprekendheden wegvielen en we terug naar de basis moesten. Een jaar dat ons deed beseffen dat we ons leven niet zomaar meer voor lief moeten nemen. Want ineens waren we niet meer zo zeker of we de tachtig wel zouden gaan aantikken. We sprongen over van de sneltrein naar het boemeltje. Waardoor we ineens weer meer oog hadden voor onze omgeving en ons zelf. En we vroegen ons af: Goh, waar waren we al die tijd? Dat was even confronterend.
En dat we elkaar vertelden dat we weer snapten waar geluk werkelijk over gaat. Dat we er achter kwamen dat dat totaal niet te maken heeft met dat wat we hebben of nog willen kopen. En dat geluk ook niet in de toekomst geparkeerd kan worden (want wie zegt dat later komt?). Maar dat het juist zo gaat over de kleine dingen in het hier en nu. Dat we onze kinderen een lange tijd van zo dichtbij mee konden maken. Dat we konden zien wat ze allemaal moeten doen voor school en dat wij daar zelf ook nog wat van opstaken. Hoe knap ze zich aanpasten. En ook hoe pittig het af en toe was, zo op één kluit op elkaar. We realiseerden ons dat geluk ook gaat over de mensen die we lief hebben maar niet konden zien en aanraken. En dat we die mensen de afgelopen jaren in onze drukke levens als vanzelfsprekend zijn gaan zien.
Maar we hadden het ook over de natuur. Hoe goed het ons deed om buiten te zijn in en om ons huis. Dat we op plekken in onze buurt kwamen waar we normaal gesproken zo aan voorbij renden. En dat we de lente en de zomer, de herfst en winter al kijkend naar buiten vanachter ons raam voor onze neus in elkaar over zagen vloeien. Alsof er geen vuiltje aan de lucht was. En dat was ook zo. Omdat er vogels in plaats van vliegtuigen over vlogen, waardoor de lucht schoner werd dan ooit. En dat we ons ineens afvroegen waarom Lelystad Airport na deze constatering nog steeds wacht op een startsein. En dat we er ook achter kwamen dat de inwoners van Nederland, inclusief onszelf, helemaal niet zo op zichzelf willen zijn, maar juist verbinding zoeken. En dat anderhalf meter afstand huidhonger oplevert en we dat echt niet lang vol gaan houden. Tsja. 2020 je was me het jaartje wel.
We keken elkaar nog eens aan, hoorden de seconden wegtikken en daarmee het jaar 2020 en voelden ons dankbaar. Dankbaar voor wat is, wat was en wat gaat komen. We proosten op het nieuwe jaar met de intentie om van elke dag een lievelingsdag te maken, net als Poeh. Daar hoeven we overigens niet lang op te broeden, maar kunnen we nu al mee beginnen.
Wil je ook elke maand een Bewustmakers update in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan. De nieuwste Bewustmaker lees je hier.
(foto Pinterest)
