We hebben sinds een paar maanden vier Wyandotte krielkippen, twee bruine en twee grijze. Wat een blijmakers zijn deze veren op pootjes! Het vrouwelijke gekakel onderling is een heerlijke aanvulling op mijn mannengezin. Elke dag leggen de meisjes een vers eitje voor ons. Dat is toch eigenlijk een bijzonder proces. ‘s Ochtends veren de dames meteen op wanneer ze mij het hek binnen horen komen. Ze springen nog kippig van de slaap van hun stok en rennen naar mij toe met hun waggelende lijfjes. Hun vele veren dansen in dezelfde snelheid mee. De pootjes worden bij elke slag neergezet als een zwemmer die de borstslag doet in het zwembad. Ze scharrelen heerlijk rond op een dag. Wanneer de maagjes vol zitten met zaden, wormpjes en grassen, zie je ze één voor één verdwijnen in het leghok. Daar kunnen ze afzonderlijk van elkaar gaan zitten broeden op hun ei. Ze nemen daar ruim de tijd voor. Niks geen haast. Niks geen afleiding. Heel relaxed wachten ze rustig af tot hun broedsel zover is om het lijf te verlaten. Zo, het ei is gelegd. Dat laten de meiden aan een ieder die het horen wil met hoog kakelgeluid graag weten. Het blijft fascinerend. Wanneer de zon verdwijnt gaan de vier dames – als het ware- met de kippen op stok. Als liefdevolle zusters zitten ze dicht naast elkaar. Dat levert toch een kippenvel momentje op, niet?
Wanneer wij mensen ons minder zouden laten afleiden door allerlei externe prikkels, de controle wat meer los durven laten en wat meer de tijd nemen voor onszelf om eens te gaan zitten zonder dat we wat willen of moeten, ontstaan er ook intern broedsels oftewel creatieve ideeën. Bij mij gebeurt dit bijvoorbeeld als ik alleen wandel of onder de douche sta.
Ineens komt er dan een idee naar boven en merk ik dat ik een blij ei word van dat idee of die gedachten. Of zie ik dé oplossing voor iets waar ik nog niet eerder aan had gedacht.
Tsja, deze interessante broedsels zullen mij dan geen windeieren leggen.
Je kon het ook zien aan het begin van de Corona crisis hoe snel we met allerlei creatieve ideeën kwamen, in mogelijkheden dachten en veel meer verbindingen met elkaar aan gingen. We werden uit onze comfortzone gehaald en konden niet meer door in ons normale dagelijkse ritme. We moesten onze gewoontes en controle loslaten om te ‘overleven’.
Daardoor kwam er ruimte voor nieuwe ideeën en oplossingen. En wilden we het liefst zo dicht mogelijk bij elkaar zijn. Dat is heel menselijk.
In onze haastige wereld waarin het tempo hoog ligt (en daardoor de lat vaak ook), kom je weinig toe aan stilstaan om je gedachten te kunnen laten dwarrelen als een veertje in de wind. We lopen vaak als een kip zonder kop rond of hebben het gevoel op eieren te lopen. Toch is het zinvol en raadzaam om jezelf de tijd te gunnen om een beetje rond te scharrelen in je eigen tempo.
Daardoor kun je antwoorden vinden door jezelf af te vragen: Hoe is het met mij? Wat wil ík eigenlijk? Waar word ik blij van en waarvan niet meer? Op deze manier pak je de regie weer op voor je eigen leven.
Ik kijk naar buiten en zie dat mijn meisjes een kuiltje in het zand hebben gegraven waarin ze zich in hebben genesteld. Ik denk dat ik dat ook maar eens ga doen. 🙂
Fijne zomer!
Maaike Boersma
P.s.: Ook elke maand geinspireerd worden met een blog? Schrijf je dan hier in voor de Bewustmaker. En je ontvangt het- hupsakee- elke maand in je mailbox.
