Ik dacht: Hupsakee, ik start met deze mooie positieve quote van Leonard Cohen.
Na wat speurwerk vond ik de betekenis van deze zin uit het lied Anthem:
There is a crack in everything, that’s how the light come in’. De zin komt uit een oud verhaal over een man die zijn been verloor. Hij trok zich terug in een klooster. Zijn boosheid op het leven weerspiegelde zich in de tekeningen die hij maakte van gebarsten vazen en andere beschadigde dingen. Ze stonden voor zijn eigen gebrokenheid.
In de loop van de tijd vond hij innerlijke rust en veranderde zijn visie op het leven. Toch bleef hij kapotte vazen tekenen. Zijn leermeester vroeg op een dag aan hem: ‘Waarom teken je de vazen nog steeds met barsten erin? Voel je je nog niet geheeld?’ De man antwoordde: ‘Jawel, en datzelfde geldt voor de vazen. Via de scheur komt het licht binnen’.
Je kunt een vaas nog zo mooi strak en glad maken, vroeg of laat komen daar toch barsten in, tenzij je het levenslang achter slot en grendel plaatst.
Maar is dat waar het voor is bedoeld? Dan is het misschien wel veilig beschermd tegen aftakeling en barsten, maar of de vaas dan helemaal volledig tot z’n recht kan komen…
Datzelfde geldt voor ons mensen. Wij zouden als mensen niet een perfect plaatje moeten willen nastreven. Juist in onze imperfectie en kwetsbaarbaarheid ligt onze kracht.
Het nastreven van perfectie kost bakken met energie en haalt ons uit onze levenskracht omdat we dan vooral angstig zullen zijn om te vallen of om misstappen te maken. Net als de vaas. Maar angst werkt verlammend. Niet durven vallen, is niet voluit kunnen leven. En niet voluit leven, betekent dat je jezelf opsluit in een (innerlijke) gouden kooi dat wellicht veilig aanvoelt, maar geen vrijheid geeft.
Ik weet niet hoe jij het afgelopen jaar hebt ervaren, maar ik vond het een pittig jaar met voor mij als hoofdthema: afscheid nemen op verschillende fronten. Alle minder fijne emoties zijn wel voorbij gekomen: verdriet, boosheid, frustratie, angst, wantrouwen. En toch…toch was het de kunst om er niet mee samen te vallen, zodat er ruimte bleef om het licht te kunnen blijven verwelkomen. Soms was het daar ineens: een zonnestraal op m’n gezicht en soms moest ik er ook even naar zoeken of zelf creëren door bijvoorbeeld de houtkachel aan te steken en dicht bij het vuur te gaan zitten, de kaarsjes aan te doen. Maar ook heb ik licht in figuurlijke zin ontvangen door mijn gezin, familie en vrienden, door boeken die mij inspireerde, door lekker aan het werk te zijn, filmpjes van mensen die verwezen naar mooie dingen, de natuur als een warme deken, fijne mensen die de tijd namen om te luisteren en bij wie ik mijn verhaal aan kwijt kon. Waardevolle ontmoetingen. Eigenlijk zit er in elke dag een kier waar licht door heen kan schijnen. Al moet je er soms even wat harder naar zoeken en dat is best lastig als je er middenin zit. Maar het is er. En dat wil ik je graag mee geven: er is altijd een glimp licht te ontdekken, hoe donker het ook kan aanvoelen.
Ik wens ons allemaal zachte feestdagen en een goed en licht nieuwjaar toe.
Maaike
P.s.: dit blog komt uit mijn nieuwste bewustmaker. Deze kun je eens per maand gratis en voor niets in je mailbox ontvangen. Meld je hier aan.
