Pleisters blokkeren de weg naar heling en groei.
Hoe bedoel je? Vraag je je misschien af.
Ik leg het je graag uit in dit blog hoe ik dit zie en ook ervaren heb.
De betekenis van het woord pleister is volgens van Dale:
-strookje zelfklevend textiel met verbandmateriaal om op een wond te plakken:
(figuurlijk) een pleister op de wond(e) iets dat het leed verzacht
En de betekenis van heling:
he·ling (de; v) genezing’
Hoe een wond vanzelf geneest
Een mooi voorbeeld is genezing van een wondje. Stel je voor dat je met je arm tegen een muur schaaft. Au! Er ontstaat een bloederig wondje. Het velletje is er af gegaan. Je pakt een papieren zakdoekje en dept het bloed eraf. Plakt een pleister erop en gaat weer verder met waar je mee bezig was. Ook al denk je er niet meer over na, er gebeurt wel degelijk veel rondom jouw wondje. Binnen een aantal uur komt er namelijk een vliesje over het wondje heen zonder dat je je er bewust van bent. Je hebt er niets voor nodig. Het ontstaat van binnenuit. Bijzonder eigenlijk hè? Even later komt er ook een korstje op waardoor het wondje dicht zit. Het korstje beschermt het wondje, zodat het vuil dat van buiten naar binnen zou kunnen komen tegen gehouden wordt. Een paar dagen later, je was al helemaal niet meer met het wondje bezig, laat de pleister los en valt het korstje eraf. Je arm ziet er weer uit alsof er niets gebeurd is. Zelf helend vermogen heet dat. De functie van de pleister was in dit geval het leed wat te verzachten en het bloeden te stoppen.
Wat zeggen we vaak tegen onze kinderen als ze vallen? ‘Ach liefje doet het zeer? Even een pleister erop doen’. Het is namelijk niet fijn om onze kinderen te zien lijden. Dus plakken we er iets op zodat we niet met een open wond geconfronteerd worden en zo het ‘probleem’ oplossen. Uiteraard houdt het ook het eventuele bloeden tegen. In die zin heeft het natuurlijk ook een praktische functie.
Hoe we vaak Psychosociaal leed verzachten
Maar hoe verzachten we dan psychisch leed? Helaas zie ik dat toch ook vaak met een pleister gebeuren. Een pleister in de zin van medicijnen, verdovende middelen, eten, afleiding door (social)media, vreemdgaan, etc..
We zijn heel goed in het onderdrukken van psychisch leed. Want dat voelt niet fijn. Maar deze ‘pleisters’ zijn niet bepaald duurzaam. Het zijn tijdelijke pleisters die op korte termijn misschien het gevoel van ongemak verzachten, maar op lange termijn is dit zeker niet werkend. Omdat de kern van het probleem niet aangepakt wordt.
Psychosociaal leed
Onder psychosociaal leed versta ik leed dat je niet (goed) zelf kunt oplossen bijvoorbeeld:
– Het al tijden niet lekker in je vel zitten
– Onrust, onvrede ervaren
– Piekeren
– Stress gerelateerde klachten
– Somatische klachten
– Gevoelens van eenzaamheid
– Eetstoornissen
– Het moeilijk verwerken van verlies bij overlijden, scheiding, werk
– Gevoelens van angst, paniek, boosheid, verdriet
Deze bovenstaande klachten zijn meestal niet te zien aan de buitenkant. Je kunt het niet goed aantonen zoals het wondje op je arm. Het vraagt dus om een andere vorm van aandacht, namelijk stilstand. Dit is in eerste instantie nodig om aandacht te geven aan dat wat is. Om te kunnen voelen en begrijpen waar de pijn werkelijk over gaat. Wat wil gezien en gehoord worden? Het vraagt ook om moed en om kwetsbaar durven zijn. Want zonder pleister ben je kwetsbaar.
Natuurlijk vertel ik dit ook uit eigen ervaring. Ik was een fanatiek pleister plakker. Een zelfoplosser. Hup, pleister er op en weer door. Totdat ik echt vastliep en klaar was met dat geplak. Ik zocht hulp. Gaf mijn wond de ruimte en kon zo mijn pijn werkelijk doorvoelen. Ik leerde om te luisteren naar mijzelf. Mijn behoeftes te uiten. Durfde mij kwetsbaar op te stellen. Wat een opluchting was dat! Helend ook.
Daarom geloof ik ook zo in de kracht van ervaringsgericht werken.
En in de kracht van het zelfhelend vermogen van ons lichaam.
Terug naar de weg van heling en groei. In mijn praktijk werk ik ervaringsgericht. Dat wil zeggen; ik praat niet alleen met je óver het probleem maar we onderzoeken ook werkelijk waar het probleem is ontstaan (hoe heb je het wondje opgelopen, wat is er precies gebeurd, hoe voelt die pijn, waar en waarom ga je uit contact). Er worden dus geen pleisters geplakt. Dit omdat je, mijn inziens, dan een aantal stappen overslaat. Pleisters plakken over je psychische wond, is eigenlijk de kern van het probleem niet durven of willen zien en/of voelen (En soms kun je ook niet precies aanduiden waar het probleem vandaan komt).
Het is belangrijk om jezelf te leren kennen. Te luisteren naar de signalen van het lichaam. Snappen waarom je doet zoals je doet. Zodat het wondje dat je wellicht al lang geleden bent opgelopen de aandacht krijgt die het verdient. Dan kan er heling en groei plaatsvinden. En kunnen de pleisters ongeopend in de verpakking blijven zitten.
Heb je vragen naar aanleiding van dit blog? Contact mij gerust.
