Heb je weleens naar een boom gekeken? Huh? Ja natuurlijk, denk je. Maar heb je weleens écht goed gekeken. Met je neus er bovenop en ook vanaf een afstandje.
Ik kom er op omdat ik laatst met onze hond Soof door het bos liep. Mijn gedachten liet ik gaan over de tijd waarin we nu met z’n allen zitten. Het lijkt erop dat angst gaat winnen van vertrouwen, waardoor mensen tegenover elkaar komen te staan.
Terwijl ik verder het bos in loop, word ik omringd door de hoge, stevige bomen waarvan de takken en de bladeren zachtjes mee bewegen op de ritme van de wind. Er waait een zacht briesje dus de bladeren en de takken hoeven niet bang te zijn om te knakken of om eraf te waaien. De stam hoeft met zo’n briesje al helemaal niets te vrezen. Stevig geworteld, vitaal van binnen en goed beschermd aan de buitenkant door de gewervelde bast. Ach, denk ik, bomen zijn sowieso niet bang om om te vallen. Zij kennen geen angst. Heerlijk lijkt mij dat.
Ik blijf staan bij een eik op leeftijd. Deze moet veel levenservaring hebben waar we wat van kunnen leren. Ik kijk omhoog en zie dat deze eik klaarblijkelijk zijn groeilimiet heeft bereikt. Op een gegeven moment houdt de groei op en gaat de boom zijtakken maken die weer zorgen voor nieuwe bladeren en, in dit geval, eikels. Welke dan weer opgegeten kunnen worden door de eekhoorns, zwijnen en andere dieren. Sommige eikels hebben het geluk een plek te vinden om zich te kunnen ontwikkelen tot boom. Dat is dan ook weer fijn voor ons, want wij hebben bomen nodig voor zuurstof. Slim van zo’n boom om in de breedte te gaan groeien in plaats van koste wat het kost nog groter en hoger te worden. Goed.
Wanneer een boom stevig geworteld, gezond en vitaal is, goede voeding krijgt en de ruimte heeft om te ontwikkelen, dan kan een boom zeer oud worden. Maar is een boom minder vitaal, zijn de wortels aangetast waardoor er te weinig voeding kan worden opgenomen, dan zal deze boom wanneer er bijvoorbeeld een storm komt, omvallen. De storm is dan niet de oorzaak dat de boom omvalt maar het laatste zetje. Treurig, maar zo is het leven. Alles is vergankelijk.
Dit geldt voor ons net zo goed. Ons leven is vergankelijk. Daar denken wij misschien liever niet over na en schuiven die gedachte liever zo ver mogelijk voor ons uit, maar het is wel de realiteit. Wij worden geboren en het enige dat zeker is, is dat wij op een dag zullen sterven. Wanneer dat is blijft een raadsel. En dat kan angstig aanvoelen. Daarom doen we er alles aan om dat gevoel te onderdrukken. We houden het liefst alles onder controle. Maar gaat onze levenstijd daar dan niet teveel in zitten waardoor we vergeten waar we op dit moment zijn? Wij mensen zullen altijd kwetsbaar blijven en niet maakbaar. Net als de eik.
De eik heeft geen verwachting, laat de seizoenen aan zich voorbijtrekken. Pint zich niet vast om koste wat het kost een bepaalde leeftijd te bereiken, maar accepteert het leven zoals het zich aandient. Vanuit rust en vertrouwen en zonder angst voor wat er zou kunnen gebeuren.
Hoe zou het zijn wanneer wij mensen minder angstig zouden zijn, de controle wat meer los durven laten en goed voor ons zelf zorgen door goed geworteld te blijven, in contact te zijn met ons lijf, hart en hoofd, gezond te eten, bewegen en te ontspannen? Niet teveel richten op de buitenwereld maar op je zelf blijven vertrouwen. Dan nemen we verantwoordelijkheid voor ons eigen leven en gedrag en hebben we er alles aan gedaan om vitaal te blijven. En wat buiten onze macht ligt mag worden losgelaten. Dat geeft rust en vertrouwen. En vanuit dat punt is het genieten geblazen, ook al waait het nog zo hard.
Ook elke maand een inspiratiemail? Meld je hier aan voor de Bewustmaker.
(foto Pixabay)
Groet, Maaike Boersma
