Je zal maar hond zijn. Of is het: je zal maar mens zijn? Zo zat ik twee weken geleden bij Soof, onze Grand Basset. Ze stond op knappen. Op de echo van een maand of twee daarvoor was duidelijk te zien dat er leven in haar buik zat. Dat was geweldig nieuws. Vonden wij. Soof dacht er niet over na en ging over tot de orde van de dag. Namelijk bezig zijn met hondendingen. Ondertussen was ik bezig met het uitzoeken van vetbedden, werpkist, weegschaal, warmtelampen et cetera, volgde een cursus, las boeken over puppjes en bevalling, keek naar Youtube filmpjes over geboorten. En Soof stond erbij en keek er naar. Ze werd met de dag dikker. Zo kwamen we steeds dichter bij de uitgerekende datum. De nachten voor de uitgerekende datum, bleef ik dicht bij haar.
Zij ging gewoon haar gang. Ik sleepte mijn matras van boven naar beneden en legde het pal naast haar kraambed. Ze zuchtte een keer. Ik kon niet slapen en bij elk kreuntje veerde ik overeind. Soof sliep als een roosje. De nacht voor de bevalling werd ze wat onrustiger. Ik was al wat licht gespannen. Ze groef, verplaatste een aantal keer van plek, ging weer liggen en toch weer staan. En ik volgde haar op de voet.
De volgende morgen, eerste paasdag, zag ik haar buik persbewegingen maken. Soof volgde de beweging, gaf verder geen kick, maar deed wat ze moest doen. Ik zat aan haar zijde en praatte zacht lieve geruststellende woordjes tegen haar: Je kunt het. Toe maar…
Soof deed haar ding. Ik was eigenlijk tegen mezelf aan het praten. Een hond verstaat ons gebrabbel natuurlijk helemaal niet. Ze voelt wel onze energie. In alle rust kwam het eerste pupje naar buiten. Het vlies nog om haar heen gewikkeld. Soof likte het schoon en at daarna de nageboorte op. Ik kon wel huilen van geluk. Soof deed gewoon haar hondending. Instinctief. Ze liet geen traan.
Ik maakte foto’s, filmpjes. Soof was vooral bezig met haar pup. Het duurde lang voordat de volgende pup zich aandiende. Voor mijn verstand veel te lang. Soof heeft geen klok. Zij is ín de tijd. Ze was relaxed en vol vertrouwen, zo te zien. Ik voelde mij lijflijk rustig, maar mijn hoofd dacht er af en toe anders over: Gaat dit wel goed, put ze zich niet uit, moeten we toch de dierenarts bellen, wat als…waren gedachten die door mij heen gingen. Soof ontging het allemaal. Zij was totaal niet gestrest. Nam de tijd. En jawel, uren later vond het lichaam van Soof het tijd worden om te persen. Meteen werd duidelijk waarom het zo lang duurde. Helaas was het tweede pupje niet levensvatbaar. Het pupje was al meer dan 12 uur overleden. Dat konden we zien omdat het al stijf was geworden. Daardoor was het niet meer flexibel en werkte het niet mee om geboren te worden. Soof moest dit klusje zelf klaren om het geboren te laten worden. Ze snuffelde aan de pup, likte het schoon maar had al snel in de gaten dat het niet goed was. Ze liet het pupje links liggen en ging verder met de eerste pup. Zo realistisch is een hond. Aandacht schenken aan dat wat leeft. Niet veel later kwamen de andere zes pupjes er achter aan. Gezond en wel. Wat een pracht! Ik kon het haast niet bijbenen, zo snel dat het ging. Soof bleef er zeer relaxed onder. Ze volgde alleen maar haar instinct. En dat doet ze nog steeds. Wat een oermoeder. En wat een grote les weer voor mij. De tijd loslaten, kijken naar de feiten, zelf blijven voelen en vertrouwen op je intuïtie. En de rust bewaren. Daarmee kom je een heel eind.
p.s.: Uiteraard hadden we een professionele en zeer relaxte achterban waar we elk moment beroep op konden doen.
