Mannen, deze is voor jullie. Naar aanleiding van de zeer interessante documentaire van Sunny Bergman, Manmade, dacht ik: hier moet ik een blog over schrijven. Laten we het er eens even van man tot man eh vrouw over hebben. Waarover? Nou, over gevoelens. En nu niet meteen wegklikken he! Ik vraag mij namelijk af of het beeld van het stereotype man (het stoere, niet kwetsbaar mogen zijn, je moeten kunnen vermannen, krachtig zijn, niet huilen en niet bang zijn) wel zo reëel is. Want als dit het beeld is wat we zijn gaan geloven (nurture), zoals ook in de documentaire wordt verteld, dan word je ook zo opgevoed. En gaat er een stukje mens- zijn verloren.
Als een jongetje een princessenjurk aantrekt, gaat er toch een wenkbrauw omhoog.
Ik was zelf vroeger een jongen- meisje. Ik klom in bomen, zat het liefst in de bouwhoek in plaats van de poppenhoek en timmerde er op los bij de timmertafel op de kleuterschool. Ik viel onder het kopje ‘stoere’ meid en het werd allemaal getolereerd. Als een jongetje in de poppenhoek speelt, nagels lakt of een princessenjurkje aan trekt dan gaat er, helaas, toch vaak nog één wenkbrauw omhoog. Waarom? Omdat het niet klopt bij het zogenoemde stereotype man. Wellicht is het tegenwoordig al wat bij getrokken, maar toch. We hebben denkbeeldige hokjes gemaakt. Stoer? Echt een jongetje. Schattig? Echt een meisje. Dit geeft namelijk duidelijkheid en rust. Alles past wel in het hokje mens maar dit hokje vervalt zodra we de hokjes jongetje|meisje er onder hangen. Daar begint het onderscheiden. Maar is dat wel reëel?
Het moet eenzaam voelen om je worstelingen zelf op te moeten lossen als man
Ik zie het regelmatig gebeuren. Mannen die emoties wegslikken. Zich vermannen als er een kwetsende opmerking in de vorm van een geintje wordt gemaakt. Het weglachen van confronterende vragen. Snel een slok van een biertje nemen om iets van opkomende gevoelens weg te slikken. Pijnlijk om die struggle te zien. Ik kan mij voorstellen dat het ook eenzaam kan voelen als je het gevoel hebt dat waar je mee worstelt alleen te moeten op lossen omdat je als overtuiging bent gaan geloven dat het zwak is om je problemen te delen.
Huilen zorgt er voor dat je van binnen wordt schoongespoeld
Als je in je opvoeding mee hebt gekregen: een man huilt niet en op die manier je tranen leert inslikken, dan kom je uiteindelijk steeds verder van je gevoel af te staan. Terwijl huilen, samen met bang, boos en blij menselijke emoties zijn. Emoties hebben dus geen onderscheid nodig. Misschien herken je het wel dat wanneer je een brok in je keel voelt het meteen weg wilt slikken omdat je hebt geleerd: ik mag geen emotie tonen. En dat wat je wegslikt, stapelt zich op en probeert uiteindelijk via een andere uitweg de weg naar buiten te vinden. Bijvoorbeeld in boosheid, frustratie of stress.Huilen zorgt ervoor dat je binnenkant wordt schoongespoeld. Zo kan er weer ruimte ontstaan en het systeem kan op adem komen. Je gevoelens onderdrukken zorgt er voor dat je jezelf onder druk zet. En dat is voor een mens niet goed. Het zorgt er voor dat je steeds verder van je hart af komt te staan.
Wat als je de gedachte: Ik mag geen emotie tonen, niet zou geloven?
Lieve mannen. Voel. Ja, dat klinkt misschien wat zoet. En toch zeg ik het. Voel gewoon eens hoe het bij je is. Welk beeld ben je gaan geloven over het man zijn? Welke overtuigingen heb je mee gekregen van je vader en moeder? En klopt het bij wie jij werkelijk bent en hoe je jezelf aan de buitenwereld presenteert? Wat als je de gedachte: ik mag geen emotie tonen niet zou geloven? Wellicht plopt er ergens in jou heel voorzichtig een diepliggend weten op. Een herinnering aan jouw zachte, lieve, kwetsbare en zorgzame menselijke jongenskant.
In ieder mens schuilt een jongetje, meis, man en vrouw
We zijn namelijk allemaal mens en in ieder mens schuilt een meisje, jongetje, man en vrouw. Als deze allen aan bod mogen komen, dan ben je, mijn inziens een compleet mens. En om jezelf een compleet mens te voelen is nodig dat mannen zich kwetsbaar mogen opstellen, tranen van verdriet én geluk kunnen laten zien. Om hulp durven vragen. Want dichter bij je gevoelens kunnen komen, zorgt er voor dat je dichter bij jezelf bent en vanuit daar kun je je mensenzoon ook aandacht geven. En dat is uiteindelijk een groot goed. Om jezelf, je kind en de wereld wat zachter te maken. No worry, ik wil niets van jouw man-zijn afnemen. Hoogstens alleen een beetje bewust maken dat wat zogenaamd hoort en ingeprent is, ook maar een gedachte is. Aan jou of je het ook geloven wil of niet.
De documentaire is nu te zien op NPO.
Heb je na aanleiding van dit blog vragen/ opmerkingen. Mail ze gerust. info@maaikeboersma.nl
