‘Mam, ik kan écht niet naar school hoor. Ik heb buikpijn en ben heel erg moe.’ Het is m’n jongste zoon die hier spreekt. Op maandagmorgen. Juist. Meneer wil graag zijn weekend wat langer door trekken. Thuis in bed, welteverstaan. Ha. Daar trappen we natuurlijk niet in. Ik bedoel: als moeder weet ik natuurlijk heel goed wanneer zoonlief écht niet naar school kan en wanneer er een spelletje wordt gespeeld. Als kind weet ik het ook nog. Ik kan mij nog herinneren hoe ik dat deed.
Ik ging dan onder de deken liggen en zorgde ervoor dat ik het heel warm kreeg. Bij ons was namelijk de regel dat je alleen met koorts thuis mocht blijven. Geen koorts, niet ziek. Naar school. Punt. Dus deed ik alsof ik koorts had en met een heel zielig stemmetje en een warm hoofd lukte het me toch af en toe om thuis te kunnen blijven. Lekker door mijn moeder laten vertroetelen.
De aantrekkingskracht op het woord scherm is groot. Scherm-loos uitgezonderd
Nu is het zo dat mijn zoon een groot aantrekkingskracht heeft op alles waarbij het woord scherm een rol speelt. Het woord scherm-loos daarbij uitgezonderd. Zo’n extra schermdagje op de maandag lijkt hem wel wat. Ik kan mij voorstellen hoe hij in z’n bed daarover nadenkt: Als ik thuis kan blijven, dan kan ik mooi vandaag extra skills op Fortnite krijgen. En dan ik ook eindelijk langer dan mijn broer spelen. Helaas pindakaas. Deze moeder denkt daar anders over. Met ontzettend zielig zijn en écht niet naar school kunnen op de maandagmorgen daar wil ik dan voor deze keer in mee gaan. Ik bedoel; er zal heus wel een kern van waarheid in zitten, toch? En een dagje offline is nog zo slecht niet. Met nadruk op offline.’Lieverd, als je denkt dat het echt niet lukt, blijf dan maar een dagje thuis.’Ik zie een twinkeling in zijn ogen. Snel schakelt hij over naar de ik- voel-mij-echt- heel- zielig- modus. ‘Maar geen schermpjes vandaag hoor’, zeg tegen hem. Ik zie hem verschrikt kijken. ‘Je zei toch dat je je moe voelt?’ Dan lijkt het mij verstandig dat je hersenen maar eens goed uitrusten.’ Met een wat aarzelende oké, trekt zoonlief de dekens wat verder op en kiest er voor om zijn ik- ben- zielig- en- kan-echt –niet- naar school- dag gezicht nog even in de plooi te houden. Even inderdaad want één over half negen lijkt meneer zich alweer een stuk beter te voelen. ‘Mam, ik heb best wel honger’. Dat vinden wij niet raar…juist.
Ideeën komen ineens als popcorn naar boven ploffen.
De dag gaat traag voor hem. Te traag. Want wat moet je zo’n hele dag zonder scherm ? ‘Mam’, Ik verveel me. ‘Mooi’, zeg ik. Dan heb je nu de kans om dat is helemaal toe te laten. Wie weet wat voor ideeën er ineens als popcorn in jouw hersenpan naar boven ploffen.’
Een uur later zit zoonlief heerlijk te tekenen. Kijk mam, hoe vet is dit?! Hij gaat er helemaal in op en maakt de ene tekening naar de andere. Ik heb hem al een lange tijd niet zo creatief en relax bezig gezien. Het doet mij goed dat dit uit hemzelf komt in plaats van dat hij wordt vermaakt door een ik vermaak jou wel– scherm. Zo’n dagje offline is nog niet zo verkeerd, bedenk ik mij. Dat zouden we vaker moeten doen. Vanuit de keuken roept zoonlief: ‘Mam’, ik ga morgen weer naar school hoor. Ik voel mij weer fit en mijn buikpijn is alweer over. Mag ik dan ook weer op een scherm?’ (…)
Vorig jaar heb ik een half jaar zonder smartphone geleefd… Hoe? Dat lees je hier.
