Een paar weken geleden glipte ik bij één van mijn favoriete plekken naar binnen: een boekenwinkel. Hoewel ik urenlang in deze winkel kan vertoeven, is dit niet de meest favoriete plek van manlief die alleen doelgericht een winkel als deze binnenstapt en er dan ook weer heel snel uit is. Ach, het is één van de verschillen tussen ons en inmiddels accepteren we dat van elkaar. Terwijl ik mij inmiddels met een scheef hoofd langzaam voortbeweeg langs de eikenhouten kasten vol met de meest prachtige titels, kijkt manlief vanaf een afstandje toe en zie ik hem in mijn ooghoek op zijn horloge kijken hoe laat het is. ‘Bijna klaar’, roep ik. Mijn oog blijft hangen bij een donkerblauwe kaft met de titel: De jongen, de mol, de vos en het paard. Ik pak het boek uit de kast en open het op een willekeurige pagina. Ik zie een aandoenlijk getekende schets van een jongetje en een mol die samen aan het wandelen zijn. “Stel je toch voor hoe wij zouden zijn als we minder bang waren’, lees ik onder de tekening. Deze zin treft mij. Ik pak een krukje die uitnodigend staat te wachten in de ruime winkel en neem het boek mee om het eens goed te bekijken. Achter mij hoor ik manlief zuchten. Hij weet nu precies hoe laat het is. “Ik zie je straks wel bij de Intersport’, zegt hij, terwijl hij al richting de uitgang loopt.
Ik ben al in gedachten verzonken en probeer mij voor te stellen hoe het zou zijn als we minder bang zouden zijn. Hoe zou de wereld er dan uit zien? Zouden we dan meer vertrouwen in ons zelf hebben en in elkaar? En als we meer vertrouwen in ons zelf hebben en in de ander, zouden we ons dan ook kwetsbaarder op durven stellen? En als we ons wat kwetsbaarder op durven stellen, zouden we dan meer in elkaar herkennen? En als we meer in elkaar zouden herkennen, zou er dan meer mededogen ontstaan? En als er meer mededogen zou ontstaan, zouden we ons zelf en de ander dan meer accepteren? En als we ons zelf accepteren en de ander ook, zouden we het leven op zich dan ook meer accepteren zoals het zich aandient? En als we het leven accepteren zoals het zich aandient, zouden we dan ook accepteren dat het leven eindig is? Poeh hé. Ik kijk even op en bedenk mij dat dit wel de meest spannende gedachte is. Het idee dat het leven eindig is, zouden daar de meeste angsten uiteindelijk op zijn gebaseerd?
En wat als we zouden accepteren dat het leven eindig is, zouden we dan ook dankbaarder zijn? En als we dankbaarder zouden zijn voor elke dag die we krijgen, zouden we dat ook de ander dan gunnen? En als we dat de ander zouden gunnen, zouden we dan daardoor ook minder oordelen over de ander? En als we minder zouden oordelen over anderen, zou er dan meer ruimte ontstaan om naar onze eigen behoeftes en verlangens te gaan luisteren? En als we meer naar onze eigen behoeftes en verlangens zouden luisteren, zouden we dan ook gelukkiger zijn? En als we dan gelukkig zijn doordat we ons volle potentieel in kunnen zetten in de wereld, zou er dan meer rust ontstaan in onszelf? En als er meer rust is in onszelf, zou er dan ook meer rust in de wereld zijn? En stel je voor dat er rust is in de wereld, zou het dan kunnen zijn dat we dan veel minder bang zijn?
Ik kijk nog eens naar het plaatje en tekst in het boek. Ja, om je minder bang te hoeven voelen, is er mijn inziens in de basis vertrouwen nodig. Vertrouwen in jezelf, vertrouwen in de ander. En dat is precies wat ik ook mijn kinderen mee wil geven in hun leven.
Zonder het boek verder door te kijken neem ik het mee naar de kassa. De verkoopster vraagt of het boek een cadeau is. ‘Een enorm cadeau’!, zeg ik. Met het mooi ingepakte boek loop ik naar buiten richting de Intersport waar manlief geduldig staat te wachten.
Groet,
Maaike
Meer blogs over Bewustwording lezen? -> KLIK HIER
