Een aantal weken geleden vertoefde ik samen met mijn moeder een weekje in Duitsland. Met onze wandelschoenen stevig om onze voeten gebonden, maakte we ons klaar voor kilometers lange wandelpaden langs
oude gesteenten en door prachtige oerbossen met honderden bomen die de hemel leken aan te kunnen raken. Hoewel we tussen de bomen door het geijkte pad, verduidelijkt door bewegwijzering, bewandelden, was het toch verleidelijk om ons eigen pad te creëren. ‘Zullen we anders hier naar beneden gaan?’, vroeg ik mijn moeder. Het is geen officieel pad en wel wat steil, maar dan steken we een stuk af en komen we waarschijnlijk wel weer op hetzelfde pad uit.’ ‘Ja, laten we dat doen’, zegt mijn moeder, nog vol energie. Ik neem het voortouw en schuifel voetje voor voetje naar beneden. ‘Kijk, zo creëren we gewoon ons eigen pad’, riep ik enthousiast.
We zigzaggen voorzichtig van de ene boomstronk naar de andere. Een aantal meter verder, begin ik te twijfelen. ‘Misschien is het toch niet zo’n goed idee. Het is best steil. Straks glijd jij uit en breek je je heup. Toch maar terug en het gewone pad volgen?’, roep ik naar haar toe.’ ‘Nou kom Maaik, niet zo snel opgeven. Het lukt ons vast wel.’ We schuifelen nog een stukje verder naar beneden, maar onze wandelschoenen krijgen steeds minder grip op losliggende keien. Hoewel ik er in het begin een goed gevoel over had, voel ik mij nu allesbehalve zeker. ‘Ik denk toch dat we terug moeten gaan. Dit wordt ‘m niet. We lopen wel om.’
Terwijl ik me omdraai om terug te klauteren naar de weg, merk ik dat ik teleurgesteld ben in mijzelf. Waarom zet ik niet gewoon door? De eerste nieuwe stapjes op het zelf gecreëerde pad neem ik resoluut, maar omdat er bepaalde unheimische gevoelens op komen zetten, kies ik er toch voor weer terug te lopen naar het vertrouwde, bekende pad en dat geeft uiteindelijk geen voldoening. Juist het avontuur opzoeken en niet precies weten hoe en waar je uit komt, maakt dat je voelt dat je leeft. Leven is het meervoud van lef, las ik ooit op de scheurkalender van Loesje. Nou, dat lef van mij, verstopt zich op dit moment in een donker hoekje in mijn hoofd en wil klaarblijkelijk niet gevonden worden.
Misschien herken jij dit ook bij jezelf. Je hebt een idee (hartsimpuls), hetgeen dat jou een blij gevoel geeft, je volgt die impuls en zet een paar stappen in die richting en als het dan even te spannend wordt (voelbaar door sensaties in je lijf), verzin je allerlei excuses om toch maar weer naar het oude vertrouwde en bekende pad terug te gaan, al dan niet met een teleurstellend gevoel.
Jammer eigenlijk, omdat je op dat moment weg gaat van je hart (sprankelende gevoel) en gaat zitten in je hoofd (wat als of want toen…) In het verhaal hierboven was er feitelijk nog helemaal geen probleem. Er was nog geen heup gebroken, we waren nog niet uitgegleden. We stonden stevig op onze benen en waren bezig ons eigen gecreëerde pad te bewandelen. De gedachten over wat er eventueel zou kunnen gebeuren, nam de overhand en zorgde ervoor dat we weer terugliepen naar het bekende pad. Het pad dat al voor ons uitgestippeld lag. Wat als we hadden doorgezet en we waren gewoon goed beneden gekomen? Welk gevoel zou dat hebben opgeleverd?
De uitnodiging die ik je wil meegeven is om eens te kijken welk pad jij op dit moment bewandelt: Het geijkte pad waarvan je denkt dat dat van je verwacht wordt en die de meesten mensen bewandelen of leef jij jouw eigen gecreëerde pad, vertrouwend op jouw innerlijk kompas? Laat je het mij weten?
Met groet,
Maaike
p.s.: dit blog komt uit mijn Bewustmaker, welke ik (bijna) elke maand verstuur. Wil je de gehele Bewustmaker lezen? Klik dan HIER
