Dit wordt niet het meest vrolijke blog. Maar dit is wat er op dit moment in mijn leven afspeelt en waar we allemaal vroeg of laat mee te maken krijgen of al hebben moeten doorstaan. Ik heb het over afscheid nemen. Het leven kan namelijk soms zo rauw, hard en genadeloos zijn. Hoewel april rustig en vrolijk voor mij begon, ik de lente begon te ruiken en de vogels hoorde fluiten, werd het ineens stil. Heel stil. Gek hoe dat werkt. Alsof je door één zin meteen in een andere werkelijkheid wordt gezet en beschermd wordt door een onzichtbaar mechanisme dat je toefluistert niet alles in één keer binnen te hoeven laten. Ik kan dat niet helemaal goed beschrijven, maar misschien herken je het gevoel wel.
Een lieve vriendin van mij is namelijk ineens niet meer dichtbij. Of is ze nu juist dichterbij dan ooit? Ze fladdert overdag regelmatig door mijn gedachten en in mijn dromen komt ze ook voorbij.
Ze was niet alleen een vriendin van mij maar ook voor anderen. En dat niet alleen. Ze was ook (en vooral) moeder, vrouw, dochter, zus, nicht, schoonzus, schoondochter, collega, zangeres, buurvrouw, vrijwilligster. Daarmee vertegenwoordigde ze vele ‘rollen’. Maar bovenal was ze een geliefd en mooi mens.
Foto: Via Pinterest
Ik kan natuurlijk alleen mijn eigen beleving verwoorden. Ik vond het namelijk bijzonder om te ervaren dat ik kon voelen dat daar waar het hart verscheurd wordt door verdriet, hetzelfde hart tegelijkertijd ook toegedekt en verwarmd wordt met zachtheid en liefde. Niet om het te willen onderdrukken, maar juist om te helpen de pijn, verdriet en ook de schrik naar buiten te kunnen brengen en het op te vangen en te troosten. Alsof het wil zeggen: Kom maar…
Want dat is wat er schuilt achter rouw; de liefde. De liefde voor de mens dat van betekenis was. En de liefde en het mededogen dat we voelen voor de mensen die zo verweven met deze persoon zijn.
Elke traan is dan ook een drup liefde dat z’n weg naar buiten vindt.
En daar kan wat mij betreft nooit genoeg van vloeien… Het gevoel heen en weer geslingerd te worden door enerzijds de tijd terug te willen draaien naar het moment ervoor zodat het kan blijven zoals het was en anderzijds weten te moeten loslaten, omdat de tijd nooit terug te draaien is, is dat wat het zo moeilijk en verdrietig maakt. In het midden hiervan ligt de acceptatie of misschien beter gezegd het gevoel van berusting rustig te wachten zonder enige vorm van tijdsdruk. Hoewel de wereld altijd maar door blijft draaien, is rouwen niet aan tijd gebonden. Het vraagt volgens mij juist om er tijd voor te nemen zoveel er nodig is en ruimte te geven aan de gevoelens die voorbij komen. Nu en in de toekomst. Dit kan op verschillende manieren en gaat in de basis altijd over het uiten van liefde. Liefde voor wat was en gemist wordt. Voor mij is schrijven een manier uiten.
De maand april is voor een groot deel wat verdoofd aan mij voorbij gegaan. We zitten inmiddels alweer halverwege mei. Ik hoorde vanmorgen een merel fluiten en daarna was het ook weer even stil…
Warme groet,
Ps: wil je reageren? Dat mag: info@maaikeboersma.nl
