‘Mam, ik verveel me.’ ‘Dan ga je maar ….’. En dan kwam er een waslijst wat ik allemaal kon gaan doen om mij maar niet te hoeven vervelen. Herkenbaar? Vroeger.. Oh, gat hoor mij nou, vroeger. Time flies. Hoe dan ook, vroeger waren er nog geen schermpjes om bij de minst of geringste verveelmodus tevoorschijn te toveren. Toch zou er wat mij betreft meer verveeld mogen worden. Zeker in deze vermaak-tijd. Want ook al geeft het woord verveling misschien een unheimisch gevoel, en zijn we er zelfs een beetje bang voor, het zou maar zo kunnen dat door je te vervelen ineens nieuwe verfrissende ideeën naar boven komen. Ideeën waar je door de drukte van de dag of door de afleiding van bijvoorbeeld telefoon en mail helemaal niet op was gekomen.
Verveling is het verlangen naar verlangens, schreef Tolstoj in zijn roman Anna Karenina (bron: Wikipedia). En daar zit wat in. Maar dat werkelijke verlangen, dat wat jouw ziel laat zingen, zit vaak onder een laagje stof verstopt. Dat heeft even verveling of stilte nodig om naar boven getoverd te kunnen worden. Doordat we meteen reageren op impulsen van buitenaf- appjes, mail, social media-, gunnen we onszelf vaak de tijd niet om een break te nemen. Even offline, pauze, stilte, verveling. Even contact maken met je binnenwereld en voelen hoe het daar gaat. Hé, hoi hoe is het eigenlijk met mij? Dat voelt namelijk al snel ongemakkelijk. En daarom gaan we maar door en door en door. Om maar niet in verveel modus oftewel stilstand hoeven te komen. Maar als er geen stilstand meer te bekennen is, is er dus ook geen ruimte voor onze werkelijke verlangens en behoeftes. Dat wat ons leven zinvol maakt, energie geeft. En daardoor ligt het gevaar op de loer om steeds verder van ons ware zelf af te komen staan. We blijven dan namelijk in een bekend oppervlakkig kringetje ronddansen.
Ik heb mij best vaak verveeld. Als kind maar ook als volwassene. Ik merkte, als volwassene, dat mijn eerste impuls bij het gevoel van verveling ook was om mijn telefoon te pakken of een serie op te zetten. Dit om van dat unheimisch gevoel af te komen. Want verveling toestaan brengt misschien ook wel gedachtes aan oud zeer naar boven. Daar waar je liever niet aan herinnert wilt worden.
Toch heb ik het gevoel van niet mogen vervelen los gelaten en sta mijzelf toe om te mogen vervelen. Gewoon even ouderwets niksen. En dan maar voelen wat er te voelen valt en er niet voor weg te lopen. Maar ook om te accepteren dat het leven ook niet altijd opwindend, snel en zalig(ver)makend hoeft te zijn.
Laatst zat ik in zo’n verveel modus. Na een tijdje sudderen hoorde ik van binnenuit een fluisterend stemmetje: Dit is een blog waard. Ik kreeg gelijk weer energie en wist meteen wat ik wilde gaan doen. Schrijven. Over vervelen.
P.s.:
*Heb ik je al verteld over de workshop ‘In the Mood’ die ik geef? Deze workshop helpt je om weer in contact te komen met dat waar je echt energie van krijgt en blij van wordt!
Lees hier de info + data.
*Toe aan duurzame persoonlijke ontwikkeling? Lees hier over mijn werkwijze en boek een kosteloos en vrijblijvende inspiratiesessie van een half uur.
*Meer blogs lezen? Klik hier.
