Een stuk stiller… Dat is het antwoord als mensen mij vragen hoe het leven is zo zonder smartphone. Inmiddels ga ik ruim 3 maanden smartphoneloos door het leven. En kan ik vertellen dat mijn focus niet meer op mijn telefoon is gericht. Nu pas kom ik er achter dat mijn smartphone toch wel een behoorlijk grote plek in nam in mijn hart eh hoofd. Voornamelijk gevuld met ruis, dat is wel een pittige constatering overigens. Want nu ik veel minder- of zeg maar- nagenoeg niet meer met mijn telefoon bezig ben, voelt het alsof het stiller en rustiger om mij heen is. Ik heb het idee dat mijn contacten het ingewikkelder vinden om te bellen of te sms-en. Met name de vluchtige berichtjes die over en weer gingen via de whats(groep)app, zijn er niet meer. Ook van mijn kant natuurlijk. Dat ge-sms met abc def als toetsenbord schiet natuurlijk geen bal op. Gemiddeld ben ik zo’n drie minuten kwijt aan een sms van twee zinnen. Dus bel ik weer sneller of vraag ik mij af of het echt wel zo belangrijk is om te sms-en.
Ik heb het gevoel dat mijn telefoongebruik zich weer normaliseert tot waar het wellicht ooit voor bedoeld was; concrete en belangrijke boodschappen overbrengen. In die zin is ‘de ruis’ van de lijn. En ja, dat levert, hoe je het ook went of keert, meer rust, ruimte en tijd op. Natuurlijk is het niet altijd praktisch zo’n telefoon zonder toeters en bellen. Vergeet ik weer een adres op te zoeken voordat ik wegrijd en kom daar dan halverwege achter. Ook kan ik geen foto’s maken, niet snel iets opzoeken en mijn mail niet checken. Als je mij zou vragen wat ik het meest mis aan mijn smartphone, zijn het voornamelijk de praktische dingen; goed bereik, foto’s kunnen maken, het snel opzoeken van bijvoorbeeld een adres en de navigatie app. Daardoor merk ik dat ik ontzettend gewend of verwend ben geraakt aan de snelle communicatie en alles binnen een handomdraai voor m’n neus heb. Overigens heb ik tot nu toe twee keer de neiging gehad om naar mijn smartphone te grijpen met een waarom- en- voor-wie doe- ik –dit- eigenlijk -gevoel…grrrr….. (niet gedaan uiteindelijk…).
Het is gek om te ervaren om urenlang geen bericht binnen te krijgen. Dat kun je je bijna niet meer voorstellen, toch? Er is namelijk altijd wel iets aan jou te berichten via je smartphone; een nieuwsbericht, social media, What’s app bericht, weerbericht. Soms betrap ik mijzelf erop dat ik check of er berichten zijn. Meestal niet. Ja, dat is wel eens saai en confronterend. Maar toch merk ik ook dat ik, doordat het niet meer berichten regent naar mijn adres, mijn focus ook langer vast kan houden op de plek waar ik ben. Ik heb wat meer (adem)pauze tussen de bedrijven door. Zodra ik de deur uit stap, valt er immers niets te checken. Tijdens het wachten op een afspraak of zittend in de trein heb ik alle tijd om te mijmeren. Ik kijk meer rond en daardoor valt des te meer op hoeveel blikken er gericht zijn naar beneden in plaats van vooruit, opzij of naar boven (Goh; wat een mooie lucht vandaag..).
Het raakt mij merk ik. Het lijkt er op dat we steeds moeilijker kunnen zijn en blijven waar ons leven zich op dat moment afspeelt, namelijk in het hier en nu. De smartphone kent blijkbaar het spel van het verleiden zo goed, dat deze het wint van het leven dat zich live om je heen afspeelt. En dat is op z’n minst opmerkelijk te noemen.
