Je zal maar een cactus zijn, dan heb je het eigenlijk best goed voor elkaar, bedacht ik mij. Ik kijk nog eens goed naar mijn cactus die pronkend op mijn bureau staat. Niet voor niets dat cactussen zo ‘ in ‘ zijn. Ik denk dat wij mensen een beetje jaloers zijn geworden op deze relaxte planten. Zij weten tenminste goed hoe zich af te schermen tegen alle prikkels van buitenaf. Ergens een stokje eh prikkel voor steken is bij hen geen probleem!
Prikkels, tegenwoordig hoef je de Margriet, Viva of Happinez maar open te slaan en je leest erover: Hoe om te gaan met een overload aan prikkels die we op één dag te verwerken krijgen. Het is dé uitdaging van deze tijd. Tot de industriële revolutie, zo’n 200 jaar geleden, leefden wij min of meer als een cactus. Heel relaxed en met weinig prikkels te verwerken op een dag. Er was genoeg tijd, weinig haast en we kwamen in actie als het moest. Zo waren we meer gericht op acute stress. We reageerden op wat we zagen en ondernamen dan actie. Na de revolutie is de wereld zo snel veranderd, dat onze hersenen het helemaal niet meer bij kunnen benen. Helemaal toen de digitale revolutie zo’n 40 jaar geleden ook nog eens haar intrede deed, is het leven één groot prikkelfestijn geworden.
Nu denderen we voornamelijk de dag door, komen tijd te kort, onze ademhaling zit veelal hoog, we hebben ontzettend veel keuzes te maken en leven van deadline naar deadline. We willen ook nog eens voldoen aan een perfect plaatje, wat dat ook mag zijn, en durven geen misstappen te maken of ons kwetsbaar op te stellen. We hebben vooral de drang om te presteren, controle te houden en richten ons met name op de buitenwereld. Daarnaast veroorzaakt de wat als -vraag vooral stress, welke vertaald kan worden naar piekeren. En dat piekeren zorgt er weer voor dat ons hoofd langzaam vastloopt als een volle schijf van een computer. Met een crash (bijv. overprikkelt, burn out) als gevolg. Gezellig verhaal hè?
Op het moment dat ik deze laatste zinnen schrijf, zie ik de Maaike van een aantal jaren geleden weer voor me. Ook ik trapte in mijn eigen valkuil door mij te richten op de buitenwereld, mij aan te passen, mee te willen doen met de meute, het hoge tempo te willen volhouden waardoor mijn ademhaling vaak veel te hoog zat. Daar was ik mij natuurlijk niet meteen bewust van. Want ook al keek ik in de spiegel en stond er met grote letters op mijn voorhoofd OVERPRIKKELD en knaagde het intern, ik wilde mij niet laten kennen. Met steeds minder energie als gevolg. Ik liet mij lichamelijk onderzoeken tot in het ziekenhuis aan toe maar dat leverde niets op. Logisch achteraf, het ging om mijn levensstijl en het werd tijd dat ik mijn binnenwereld eens serieus ging nemen.
Ik belandde bij een therapeut en ging aan het werk met mijn interne dialogen en overtuigingen. Later ben ik mij gaan verdiepen in HSP (hoog sensitief persoon) en kwam er achter dat ik wel heel veel kenmerken daarvan had, heb en houd. Het verklaarde veel. Inmiddels durf ik te staan voor mijn eigen keuzes, verlangens en behoeftes. Kies mijn eigen pad. Ik pak mijn rustmomenten en zoek elke dag de natuur op. Het houdt mij in balans en dus op de been. Overigens neemt dat niet weg dat ik ook nog steeds mijn hobbels onderweg te nemen heb…
Nee durven zeggen, grenzen stellen, keuzes maken en snappen hoe het intern bij je werkt. Het is nodig om in deze tijd plezier te houden en van het leven te kunnen blijven genieten. Net zoals de cactus die zelfs in bloei komt te staan, door gewoon zichzelf te mogen zijn, door in het licht te staan en de juiste voeding te krijgen. Het lijkt mij zinvol om weer een beetje de mens te worden als voor de bovengenoemde revoluties. Uiteindelijk is de cactus na zoveel jaren ook nog steeds dezelfde gebleven: stevig, stressbestendig, stelt weinig eisen aan zichzelf én de ander en door zijn prikkels stelt zij duidelijke grenzen, tot hier en niet verder. Hmm…klinkt aantrekkelijk, toch?
Ps:
Elke maand verstuur ik een Bewustmakers Update. Daarin schrijf ik wat ik zoal tegenkom in mijn leven en hoe ik daar naar kijk. Wil je deze ook ontvangen? Schrijf je dan hier in.
