Voor de (wee)moedige vrouw.
Je wist het niet. Je wist niet dat het je zo diep zou raken wanneer je de knoop die steeds strakker werd aangetrokken zou doorbreken. Je wist niet dat er op zoveel lagen aan je getrokken zou worden. Je wist niet dat toen je de knoop doorhakte, de helft van de knoop die jij met je mee zou dragen nog vol rafels zat. Losgescheurde rafels van de andere helft. Het ontrafelen, het ontdoen daarvan om helemaal los te laten, moedige vrouw, deed je hart letterlijk pijn. Je wist van tevoren niet dat het zo diep zat, vast zat, verankerd lag. Je dacht dat door je hart te volgen, het licht je tegemoet zou komen, niet wetende dat je nog door zo’n donker stuk heen moest ploeteren.
Dit terwijl je al zo lang wandelde met je ziel onder je arm door de oneffen onverlichte straten. Regelmatig struikelde omdat je zo in je hoofd bivakkeerde, waardoor je je voeten niet meer voelde. Je zette je stappen onbewust. Je wilde zo graag dat het wel zou werken. Probeerde het op te lossen. Zocht contact, ging niets uit de weg. Want wat je zocht was alleen maar verbinding met de ander, maar je kreeg ruis op de lijn. De frequentie bleek niet gelijk afgesteld. Er waren geen verkeerde bedoelingen, dat voelde je wel. Dat maakte het ook zo verdrietig. Je kon wel achter het verhaal kijken, je voelde dat er van beide kanten geen onwil was, maar toch; het raakte elkaar niet. Je lijf protesteerde steeds vaker. Je wist het antwoord wel. Het was tijd, moedige vrouw. Tijd om los te laten, doordat je het allemaal al had toegelaten. Keer op keer.
En je deed het. Je kon niet anders meer. Je pakte het bijltje die al een tijd lag te wachten in de hoek van de schuur. Je blies het stof eraf. Je pakte het touw dat jouw verbond met de ander. En je hakte het taaie stuk daar waar de knoop zich bevond door. Met al je tranen die over het touw vloeide, verbrak je dat wat je zo lang had vast weten te houden. Je was los. Voor een deel. Jouw deel.
Nu ben je een tijdje verder in de tijd. En nee, spijt heb je niet. Ergens weet je dat dit de weg is die je hebt te gaan. Toch kijk je regelmatig om met een weemoedig gevoel. Naar dat wat was. Naar het goede. Naar de weg die is afgelegd. Je tranen zijn minder frequent, maar toch nog steeds met regelmaat. Omdat loslaten ook liefde is. Omdat rouw om wat verloren is ook liefde is. Omdat jezelf toe mogen staan om terug te komen bij jezelf liefde is. Omdat liefde ís.
Lieve (wee)moedige vrouw. In alles mag je zijn. In alles ben je. En het is goed. Volg je pad wat klopt voor jou van binnen. Stapje voor stapje. Je hart durven volgen is het moedigste en ook moeilijkste wat je kan doen. Jij deed en doet het. Dat weet je.
Pak eens een pen en papier en schrijf eens op waar jij een knoop in je maag van hebt. Wellicht zijn het er meer. Heb je hier vragen over, je kan mij hier altijd over bereiken. info@maaikeboersma.nl
Maaike