Het hobbelige, zanderige en natte pad, met hier en daar een plas waar ik voor moet uitwijken om de wielen van mijn kleine maar dappere zwarte citroen C1 niet in te laten vast slippen, leidt mij en hond Soof naar het houten boshuisje toe. Het boshuisje, welke ik voor drie dagen heb geboekt en mij uitnodigt mij terug te trekken uit de dagelijkse ratrace, ligt verscholen tussen de dennen en eikenbomen die zo hoog rijzen als de grijze lucht. Zo te zien heeft het huisje zich niet laten intimideren door de stormen die de laatste weken ook hier zijn aan komen waaien. Het huisje is omheind door paaltjes van zo’n 50 cm hoog. Alsof het hiermee tegen de stormen wilde zeggen: tot hier en niet verder.
Voor de paaltjes liggen hier en daar afgeknakte takken verspreid. Een smal hekje vastgeschroefd met twee scharnieren aan één van de paaltjes, zorgt voor de opening richting de voordeur. Een bruine, vadsige kip met rode kam die naast het huisje een buitenverblijf van heb ik jou daar heeft, kijkt me aan. Alsof het wil zeggen: ‘Zo, dus jij komt nu ons boshuis bewonen.’ Achter deze vadsige bruine kip loopt een identiek exemplaar. Waarschijnlijk twee zussen.
Een handgeschreven briefje
De houten voordeur met acht glasplaatjes erin, is open. De sleutel zit in het slot aan de binnenkant van de deur. Ik loop het piepkleine halletje binnen. Links staat een magnetron naast de grijze koelkast. Het handgeschreven briefje dat op de koelkast is geplakt geeft aan dat de vriezer buiten werking is. Gelukkig heb ik niets mee genomen wat in de vriezer zou moeten. Ik loop door en links van mij is de badkamer. Een douche, wastafel en toilet inéén. Grijze handdoeken liggen netjes opgerold onder de wastafel.
Wanneer ik mij omkeer zie ik aan mijn linkerkant een simpel wit keukenblok. Daarboven zijn drie witte schappen bevestigd waar borden, glazen en vrolijk gekleurde mokken met witte stippen op staan. Een zwart Senseoapparaat, een waterkoker en een twee pits elektrisch kooktoestel, gaan mij de komende dagen helpen het eten en drinken te bereiden.
Offline is the new luxury
Ik loop naar voren en loop bijna tegen een tweepersoonsbed op met een wit fris ogend overtrek. Ik ben benieuwd voor hoe lang, al kijkend naar Soof, die mij ondeugend aan kijkt. Soof is een Grand Basset en dat zijn honden die graag overal met hun neus in zitten. Vast ook in een schoon overtrek. Tsja. In dezelfde ruimte zie ik twee rode relax stoelen staan van Ikea. Ze zitten prima. Vind ook Soof. Vanuit deze stoel kan ik lekker door het raam naar buiten kijken. Raampartijen zijn rondom aanwezig, verdeeld in houten vlakken. Ik doe de lampen omhuld met crème gekleurde vierkante kappen aan. Ah duurzaam. Het duurt namelijk even voor ze aan gaan. Ik ga zitten in één van de rode stoelen. Een televisie staat, al dan niet verstoft, te popelen om mij te willen verleiden. Maar mijn blik wordt getrokken naar een vierkant wit tegeltjeswijsheid welke in de houten wand geschroefd is. Er staat op: Offline is the new luxury. En zo is het. Het is fijn om een paar dagen niets te hoeven. Alleen maar te zijn met wat is.
Ik laat de tijd zachtjes mee verdampen
De telefoon zet ik op vliegtuigstand. Ik lees, schrijf, wandel en fiets. Versimpel mijn leven. Maak van verse groenten, bouillonblokjes, peper en zout een pittige groentesoep klaar. En laat de tijd zachtjes mee verdampen. Ik hoor spechten tikken op de schors van de bomen. Merels, mezen, duiven en wat al niet meer fluiten als een gezamenlijk koor liederen en ‘s avonds als ik Soof voor de laatste keer uitlaat, hoor ik uilen roepen. Wat een prachtig geluid. Het is fijn om de natuur zo om mij heen te ervaren. In die zin ben je nooit alleen. Want natuurlijk merk ik ook dat ik na een paar uur stilte de neiging heb om contact te zoeken met de buitenwereld. Juist omdat de stilte ook zo confronterend kan zijn. Juist omdat de tijd zo langzaam lijkt te gaan en verveling op de loer ligt. Maar ik weet dat het mijn gedachten zijn die daar over oordelen. Ik kan er naar handelen maar het hoeft niet. Ik besluit voor nu ze daarom voorbij te laten gaan als grijze wolkjes in de lucht.
Balans vinden
Mijn eigen behoeftes kunnen en durven volgen maakt dat ik steeds meer op mijn gemak kan zijn met wie ik ben en wat ik doe. Minder gericht op de buitenwereld en doen waar ik energie van krijg en laten wat energie kost, is voedend en niet egoïstisch. Ik geloof dat wanneer je de stilte opzoekt en verbinding maakt met jezelf, (weer) weet wat je behoeftes zijn en wat je energie geeft, dat dat bevredigend is voor je hoofd, lijf en ziel. Het houdt je in balans. Daarom zijn deze dagen zo belangrijk voor mij. Om me weer op te laden, even niet met de buitenwereld bezig te hoeven zijn en te voelen wat er te voelen valt. Dat geeft mij ruimte, licht en rust, zelfs in een piepklein door bomen omringd boshuisje.
Het boshuisje is te boeken via Airbnb, Tinyhouse Lunteren.
