‘Help’ roepen we niet zo gauw. Ja, wanneer je kopje onder dreigt te gaan in het water. Maar om hulp vragen omdat je door de bomen het bos even niet meer ziet, je onzeker voelt of maar doordraaft terwijl je voelt dat je eigenlijk niet meer kan, is voor velen lastig. We willen onszelf geen ‘loser, opgever, aansteller of wat dan ook voelen. Wat zou een ander daar wel niet van denken? In ons hoofd draait het op volle toeren om alle ballen hoog te kunnen houden en ons lijf bungelt met ons mee, maar daar zijn we eigenlijk niet eens zo bewust van.
Sinds de jaren 60, 70 zijn we ons meer gaan individualiseren. Zeker binnen het gezin. Emancipatie, seksuele vrijheid en anti autoritaire opvoeding, waren in die tijd het gesprek van de dag. We wilden meer individuele rechten om ons eigen verlangens te kunnen volgen. Uit dat keurslijf! Dat is natuurlijk ook heel goed geweest. Maar misschien zijn we nu een beetje teveel alles zelf willen kunnen doen. We moeten voor ons gevoel wel aan veel dingen voldoen, willen we ons in deze maatschappij geslaagd voelen. Meer, meer, meer. Groot, groter, grootst. Zichtbaar op social media, liefst 24/7. Onze hersenen maken overuren om alle berichten die onze ogen passeren te kunnen verwerken. Verveling, mijmeren, niks doen; het is er eigenlijk niet bij. We gaan liever over onze grenzen, durven niet snel nee te zeggen en willen niets missen. Maar maakt het ons gelukkiger?
Ik vraag het mij af. Ik merkte een aantal jaren geleden aan mijzelf dat ik het niet meer bij kon benen.
Ik was vooral gericht op de buitenwereld, voelde veel verantwoordelijkheid, voelde een nee van binnen maar zei een ja naar buiten.
Om uiteindelijk weer uitgeput in mijn bed liggen. Het is voor mij geen onbekend terrein. Ik heb ‘help’ leren zeggen, pakte hulp met twee handen aan en ben aan het werk gegaan met mijzelf.
Wat een bevrijding!
Niet voor niets heb ik in mijn ondertitel staan: It happens offline. Daar geloof ik in. Je niet laten leiden door de buitenwereld maar durven luisteren naar je eigen stem en die volgen. Ik begeleid daarom graag mensen die ook willen leren luisteren naar hun innerlijke stem. Die hun eigen antwoorden willen vinden die liggen te wachten onder een laagje ruis. Die willen dat er tijd voor ze wordt genomen en ook de tijd willen nemen. Die hun eigen tempo willen ontdekken. Die willen ontdekken welke mensen ze graag om zich heen hebben en welke niet meer en daar keuzes in willen gaan maken (ook op social media). Die hun lijf serieus willen nemen en hun gedachten wat minder. Die willen doen wat goed voelt en zeggen wat ze werkelijk willen, zonder zich egoistisch te hoeven voelen. Mensen die zichzelf beter willen begrijpen door oude patronen te gaan herkennen en los te laten.
Want daar knapt een mens van op. Dat zorgt ervoor dat je energie overhoudt aan het einde van de dag.
Omdat er weer verbinding is met het hoofd, hart en lijf. En dat zorgt voor rust. Vandaaruit kun je er ook echt zijn voor de ander.
En omdat te bereiken, start je met het woordje ‘Help’, het moedigste woord dat er is.
-Maaike
